Little Hitler

Waarom loop jij zo te grinniken, vraagt manlief als ik de keuken binnen loop. ’Ik vind mijzelf over het algemeen vrij tolerant, maar Posie Parker mag je van mij van de fiets duwen’, zeg ik. Niet echt natuurlijk, maar het verwoordt wel mijn sentiment voor deze vrouw. 

Zo’n twee weekenden geleden proestte ik bijna m’n koffie over ons wit linnen dekbed. Ik kon het nog net binnen houden. Ik zat met wat kussentjes in m’n rug in bed het laatste nieuws te lezen. Ik was meteen klaar wakker. 

‘Nou, zeg, dat moet toch niet mogen’ zeg ik verongelijkt, ’Nieuw Zeeland laat tòch die Britse anti transgender activiste binnen, ondanks de rellen die ze in Australië heeft veroorzaakt’. Daar kwam ter ondersteuning van haar praatje een groep Neo Nazis de boel opruien. Ze deden wat Nazis nu eenmaal doen. Dat opgeheven armpje en die groet. We weten allemaal waar dat voor staat. Om het geheel compleet te maken droegen ze borden met de boodschap “Destroy Peado Freaks”. 

Parker pretendeert te vechten voor vrouwenrechten, maar ondertussen verkondigt ze dat transgenders een soort ras is dat niet bestaat. Tegelijkertijd moet je er wel doodsbang voor zijn. Als je dat soort dingen verkondigt, is het niet gek dat gelijk gestemden je bij komen vallen. Prima hoor, als je voor de rechten van een bepaalde groep mensen vecht, maar je mag daarmee niet de rechten van een andere groep af nemen. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen, daarom hebben we ook de super algemene term “mensenrechten” verzonnen. 

Parker doet het voorkomen dat de enige reden waarom mannen een transitie tot vrouw ondergaan is om toiletten binnen te sluipen en vrouwen aan te vallen. Volgens mij heeft ze een memo gemist; daar hoef je echt geen trans-vrouw voor te worden, dat kun je volgens de statistieken prima als je gewoon man blijft. Haar irrationele haat voor transgenders is niet gestoeld op kennis of waarheden.

In veel gevallen zijn mannen de grootste dreiging van geweld tegen vrouwen en meestal zijn de daders bekend bij de vrouwen die ze aanvallen (hun vaders, echtgenoten of vrienden). Ik heb het niet verzonnen. Uit veiligheidsoverwegingen vindt Parker dat er absoluut geen mannen in het vrouwentoilet mogen, maar wel mannen met geweren om hulpeloze vrouwtjes zoals zij te beschermen tegen trans-vrouwen. Uiterst merkwaardig. Ik zie het al voor me: met een geweer op je slaap je broekje laten zakken voor je mag gaan kakken? Of, voor je urineert, ben jij wel wat je beweert? Doe mij maar gewoon handen wassen na het plassen of was je takken na het kakken. Het liefst zonder loop in m’n nek. Dat vind ik net iets minder bedreigend. 

Parker heeft een totaal gebrek aan compassie, behalve als het om haarzelf gaat. Ik geloof niet dat ze ooit een autobiografie heeft gelezen over hoe het iemand vergaat die zich niet thuis voelt in zijn of haar eigen lichaam. Het hele sex en gender gebeuren is echt niet zo zwart wit als zij het doet voorkomen. Vanaf het moment dat je geboren wordt, krijg je een stempeltje; je bent een jongen of meisje. https://www.scientificamerican.com/article/beyond-xx-and-xy-the-extraordinary-complexity-of-sex-determination/

Als je de wetenschap er op na slaat, blijkt dat die bepaling in feite super complex is. Het draait niet alleen om de anatomie; ook genetische en chemische factoren kunnen een rol spelen. Ze heeft vast nog nooit van een hermafrodiet gehoord. Het zal je gebeuren zeg; dat God niet zo goed wist wat ‘ie van je moest maken, een jongetje of een meisje. Zoek het maar uit als je later groot bent. https://www.ewmagazine.nl/nederland/article/2017/07/waarom-steeds-meer-jongeren-van-geslacht-willen-veranderen-2697411W/?fbclid=IwAR3UVnPOpRqh2M2mcqryBp-a06WmMRzHIHr0_QW62LwJG5oqegsnSF7vcRg

In het kader van vrijheid van meningsuiting mag ze komen. Toen er nog sprake was van ambivalentie bedreigde Parker onze Minister President in een filmpje waarin ze hem hoogstpersoonlijk vertelde dat hij vooral moest proberen om haar tegen te houden. Waag het niet, want anders … In een ander filmpje wordt verkondigd dat ze iedereen die in haar weg staat zal “vernietigen”. Wat een uitermate positieve boodschap. Daar heeft de wereld wat aan!

Vrijheid van meningsuiting is prachtig, maar als het draait om de boodschap: ik vind jou (transgender) slecht, dus ik denk niet dat je zou moeten bestaan, dan ben je gewoon een klein Hitlertje. De glijdende lijn van “ze zijn anders” naar “ze zijn eng” naar “ze zijn gevaarlijk” en “ze horen niet thuis in onze maatschappij”, vind ik niet ok en dat is wat deze mevrouw hier kwam verkondigen; haat en onverdraagzaamheid.

Zoals verwacht gaf het de nodige onrust. Er kwamen een paar honderd mensen in Auckland opdagen om naar het extreme praatje te luisteren en een paar duizend regenboogjes met aanhang voor het tegen protest. Het sinaasappelkistje werd met veel lawaai figuurlijk onder het fascistische vrouwtje vandaan geschopt.

Een transmens besmeurde het onmens nog voor ze met haar speech kon beginnen met tomatensap. Ik keur het niet goed, maar als ze op een fiets had gezeten, had ik haar er eigenhandig vanaf geduwd.

* De bijgaande foto is Posie Parker’s profiel op Spinster, een feministisch platform.

Advertisement

De vriendin van mijn man

Mijn man en ik zijn al meer dan vijfentwintig jaar getrouwd. Natuurlijk hebben we zo onze ups en downs, maar over het algemeen zit het helemaal prima tussen ons. Hij is nog steeds de leukste man die ik ken. Ik bewonder hem in vele opzichten. Ik kan altijd op hem rekenen, hij is een harde werker. Hij houdt heel veel van me, maar ook van zijn vriendin.

Read more: De vriendin van mijn man

We zijn het veelal met elkaar eens en hebben bijna nooit ruzie. We accepteren de meest vreemde dingen van elkaar. We hebben het reuze gezellig met elkaar, maar sinds kort houdt hij er dus een vriendin op na. Ze is van Italiaanse afkomst en heeft vele noten op haar zang.

Ze is prachtig, dat moet gezegd worden. Hij staat extra vroeg op om de eerste momenten van de dag met haar door te brengen, als ik nog lig te slapen. Ik hoef gelukkig niet naar al die bewonderende blikken te kijken. Oh, ze is zo fris en fruitig, en dat op de vroege ochtend.

Ook al zegt mijn man dat hij mij heel mooi en aantrekkelijk vindt, heb ik het idee dat ik op dat gebied niet met haar kan wedijveren. Ze is mooier en jonger dan ik. Ze is in top conditie; alles glanst aan haar en ze heeft prachtige rondingen. 

In eerste instantie was ik er niet zo blij mee. Van mij had het niet gehoeven. Ze is namelijk best duur in onderhoud; ze wordt volgestopt met de meest verfijnde lekkernijen en ze blijft maar om accesoires vragen. De ring die hij laatst voor haar heeft gekocht is verdorie nog groter dan mijn trouwring!

Hij heeft zich zelfs bij een groep met gelijkgestemden aan gesloten. Zij houden er allemaal een soortgelijke vriendin op na. Prestaties worden minutieus bijgehouden in een speciaal boekje en worden vergeleken met de diverse groepsleden. Een enorm pluspunt waar schijnbaar iedereen in de groep het over eens is, dat als een Italiaanse schone eenmaal heet is, ze niet gauw afkoelt.

Omdat zij mijn man zo gelukkig maakt laat ik het maar zoals het is. Vaak zit hij met z’n snufferd in “het ultieme handboek” dat uit wijdt over hoe je je vriendin op en top moet behandelen. Welke accessoires passen het best bij haar en welke lekkere smaken brengen het beste in haar naar boven. Ik laat hem maar, want ik ben uiteindelijk met hem getrouwd en zij is maar de vriendin.

Ze is nu eenmaal in ons leven gekomen en ik heb het geaccepteerd. Ook al spendeert hij behoorlijk wat tijd met haar, ik weet zeker dat ik zijn eerste keuze ben en zal blijven. Hoe geweldig ze ook is.

Als ik hem zou vragen om te kiezen, zou hij haar opgeven, maar dat is waar de kracht van onze relatie ligt. Ik moedig hem aan tijd te besteden aan zijn vriendin. Ik zie dat hij plezier beleeft aan haar. De relatie ontspant hem. Hij vergeet even hoe razend druk hij het heeft met z’n werk en alle verantwoordelijkheden die op zijn schouders rusten.

Hier is een foto van haar. Ze heet La Pavoni en maakt heerlijke koffie.

New Zealand birds

I recently visited the South Island where I encountered some native New Zealand birds. This is a selection of them. The first one (and old one) with the blue feathers is the Pukeko, photographed on the North Island. I put that one in because it looks very similar to the Takahē, featured next to it, but only lives on the South Island. The third one is a Tui, the National bird of New Zealand. I love their features. The pedantic looking one on the left, underneath the Pukeko is a young tui, you can see the early development of the beautiful coloured feathers and also the attitude!

The brown one with the red eye is a Weka, some people mistake them for the other flightless bird in New Zealand the Kiwi. The parrot like bird is the Kaka, I never met one in the wild, so it was a spectacular experience. The green one is the bellbird, they mimic the sound of Tuis.

The cute grey one on the left is the South Island Robin and the right bottom one with the big mouth is also a young tui that was very vocal.

Trots

Vanochtend zag ik op Instagram een filmpje voorbij komen van een jongetje van een jaar of zes met een roze jurkje met kruisbandjes op de rug. Hij had besloten dit de volgende dag naar school aan te doen. Sommige mensen zullen misschien denken, wat raar, maar ik zag een dolgelukkig kind dat zich voor de spiegel bekeek. Blij met wat hij aan had en voornamelijk zichzelf. Hij draait een rondje op een been, een pirouette. Het rokje waaiert prachtig uit. Het was zo’n soort jurkje dat een meisje aan doet, naar ballet.

Continue reading “Trots”

Samenzweringstheorieën: het zit in je bloed, of niet …

Er is veel veranderd in de wereld sinds Covid. Niemand heeft om dit virus gevraagd. Of wel, als je in samenzweringstheorieën gelooft … dan heeft “de overheid” dit virus verzonnen om ons onderdanig te maken. “Alles wat de overheid zegt, voorschrijft, ofwel ontkent daar moet je je vraagtekens bij zetten, dat is altijd verdacht”. Mensen geloven echt de raarste dingen.

Continue reading “Samenzweringstheorieën: het zit in je bloed, of niet …”