Trots

Vanochtend zag ik op Instagram een filmpje voorbij komen van een jongetje van een jaar of zes met een roze jurkje met kruisbandjes op de rug. Hij had besloten dit de volgende dag naar school aan te doen. Sommige mensen zullen misschien denken, wat raar, maar ik zag een dolgelukkig kind dat zich voor de spiegel bekeek. Blij met wat hij aan had en voornamelijk zichzelf. Hij draait een rondje op een been, een pirouette. Het rokje waaiert prachtig uit. Het was zo’n soort jurkje dat een meisje aan doet, naar ballet.

De moeder had haar zoontje al voorzichtig ingelicht dat andere kindjes op school wellicht niet zijn enthousiasme voor het dragen een jurkje zouden delen. De juf, waar de moeder de avond tevoren contact mee had op genomen, zou de kinderen in de klas vertellen dat het jochie in kwestie gewoon was aangekleed. Gewoon in het kader van niet meer en niet minder, een jurkje, een broekje ofwel een ander soort gewaad, wat is het belang ervan? Bovendien was het erg heet, dus een jurkje is goed bedacht. Lekker luchtig aan de beentjes werd er nog aan toegevoegd. Wat een geweldige juf (en moeder).

Mijn gedachten gaan direct terug naar de tijd dat dochterlief door de kamer danste. Ze had verschillende roze outfits voor de balletlessen die zij toentertijd volgde.

En poppen, die had ze natuurlijk ook. Menigmaal hees zoonlief zich in jurkjes van zijn zus en ging in vol meisjes ornaat op pad met de poppenwagen, inclusief een goed toegedekte pop met een roze dekentje. Alle opmerkingen ten spijt dat het later vast een homootje zou worden, hebben manlief en ik dit soort taferelen altijd gewoon laten gebeuren. 

Door de jaren heen waren er verkleed dagen op de Middelbare School. Evenals in Amerika werken ze in Nieuw Zeeland ook met (gekleurde) huizen. Op speciale “Huisdagen”, moest je al naar gelang de kleur van je huis verkleed naar school komen. Dochterlief vond het helemaal geweldig haar broertje op te maken en natuurlijk mocht hij altijd haar jurken lenen of werd er een goedkope jurk bij Kmart gescoord. Hij toog altijd vol trots naar school en menig van zijn vrienden werd meegesleurd in zijn enthousiasme om zichzelf kleurrijk te kleden.

In de laatste jaren van de Middelbare schooltijd van onze zoon ging hij regelmatig uit met vrienden en vriendinnen. Voor zijn uitjes vroeg hij vaak aan mij: ‘Mam, lak jij mijn nagels even?’ We gingen altijd aan de grote tafel zitten voor het lakwerk. Daarna werden er vaak (lange) oorbellen voor de avond uitgezocht. Hij heeft een kleurrijke kant en schaamt zich daar absoluut niet voor.

Als ouders hebben wij vaak gedacht, misschien komt onze zoon straks met een man thuis in plaats van een vrouw, misschien is hij wel bi-sexueel. Deze mogelijkheden hebben wij altijd heel open met hem besproken. We hebben hem er altijd van overtuigd en verwittigd dat wàt hij ook voelt of wat zijn sexuele geaardheid mag wezen; het gaat ons om zijn geluk. Hoeveel en wat voor piercings (ik vind ze niet geweldig) of tatoeages (hij heeft ze nog niet, maar dat komt vast wel) hij zal hebben, wij zullen altijd vol trots naast hem lopen. Gewoon, omdat hij een prachtig mens is.

Inmiddels woont en studeert hij in Wellington en heeft hij een vriendin waarmee hij recentelijk is gaan samen wonen. Het is een kleurrijke match. 

Onze zoon is opgegroeid tot een zeer tolerant mens. Het woord bully komt in zijn woordenboek niet voor. Hij kijkt door ras, sexueel gekleurde waaiers en waarschijnlijk door nog veel meer heen. Daar kan menigeen nog wat van leren.