Léontine de Wit

Ik heb absoluut geen verstand van auto’s laat staan het elektrische circuit erin. Ik weet net hoe ik de klep om de tank te vullen open moet maken. Olie kan ik ook nog wel bij vullen, maar daarmee houdt de kennis op. Ik heb daar iemand voor; de monteur bij Motordrome, mijn vaste garage.

Ik ben gewoon geen auto fan, zolang dat ding mij van A naar B brengt, ben ik tevreden. Wel moet ik toegeven dat de Mazda die ik nu heb, heel soepel rijdt. Er bestaat wel degelijk verschil heb ik gemerkt. Het ene koekblik is het andere niet.

Maar hoe fijn ‘ie ook rijdt, een ongeluk zit in een klein hoekje. In dit geval een grote. De hoek van een zogenaamde utility van, oftewel Ute in het “Nieuw Zeelands”. Ik reed er tegenaan, tegen de uitstekende punt van de laadbak.

Ter mijn verdediging, de Ute was erg groot, stak ver uit de parkeerplaats en ik moest wijken voor een tegenligger. Net iets te ver dus. Mijn inschattingsvermogen liet mij zoals gebruikelijk even in de steek.

Bats! Eerst vloog de spiegel eraf en vervolgens boorde de hoek van de Ute zich zeer zelfverzekerd in de deur en ratste een diepe gleuf in zowel de bijrijders- als de achter deur. Oeps. Gelukkig bleef zoonlief die naast mij in de bijrijders stoel zat ongehavend. Hij is nog veel te jong om het hoekje om te gaan!

Zoonlief stapt uit om eerst onze eigen schade te inspecteren en loopt daarna richting Ute. Bibberend rijd ik de hoek om, want ik sta midden op straat.

We rijden meteen door naar “mijn” uitdeuk bedrijf, je kunt het maar gehad hebben. Helaas is de eigenaar, waar ik erg goed mee op kan schieten, in geen velden of wegen te bekennen. Hij heeft iemand ingehuurd om zijn zaken te behartigen. Ik kom erachter dat ik niet de enige ben met een beschadigde auto. Het duurt maanden voor ze een reparatie in kunnen plannen.

Ik kies voor een andere garage die het sneller doet en aangesloten is bij onze verzekeringsmaatschappij. Helaas, mijn vriend van Motordrome valt daar niet onder. Na enige weken krijg ik m’n Mazda weer terug. Een blinkend nieuwe zijkant, inclusief een prachtige nieuwe spiegel voor het bedrag van ons eigen risico. Onze auto is natuurlijk all risk verzekerd, mijn man kent mij(n capriolen).

In één van de eerste weken na de reparatie kom ik erachter dat er iets mis is met de elektrische autosleutel. Hoe hard ik ook op het knopje van dat ding druk, de deuren gaan niet op slot. De elektricien van de garage gaat er naar kijken. Volgens hun zeggen zou hij wijd en zijd bekend staan als de beste.

Na een ochtendje is het weer geregeld. Er was iets mis met de bedrading in de deuren. Gelukkig, alles is nu in orde. In het weekend erna besluiten manlief en ik naar de galerij te rijden waar m’n foto’s hangen. Daarna willen we nog een wandeling in de buurt te gaan maken. Eenmaal op de highway stelt m’n man de automatische spiegel even af. Floep, daar valt ineens alle elektriciteit uit. Geen radio, geen airco, niets. Gelukkig rijdt de auto nog wel.

Na een gezellig gesprekje en even rond gekeken te hebben, wil manlief de auto starten. Wij hebben een automaat. De versnellingsbak staat in de P van Parkeren, maar de elektriciteit daar is ook uitgevallen. De pook blijft halsstarrig steken. Op de één of andere manier weet mijn man deze hele technische elektrische toestand te omzeilen. Hij maakt een klein klepje open in de versnellingsbak en drukt met de punt van de autosleutel een knopje naar beneden. En wat denk je? De pook werkt ineens en de auto start! Ik ben zwaar onder de indruk. Totdat dit mankement wordt verholpen moet wèl elke keer dat knopje even ingedrukt worden. Kom er maar op!

De auto moet toevalligerwijs voor een kleine beurt naar mijn eigen Motordrome, de dag erop. Daarna moet hij weer naar de andere garage om het elektrische euvel te repareren. Ik vertel over mijn aanrijding en het elektrische verhaal en dat we de auto toch hebben weten te starten.

Omdat ik alleen in de auto ben aangekomen en het allemaal zo enthousiast weet te vertellen, nemen ze aan dat ik het zelf allemaal uitgedokterd heb. Ze staan er versteld van en prijzen mij de hemel in. Ze zijn inmiddels zo onder de indruk dat ik helemaal geen zin meer heb om m’n man de eer te geven. Ik laat ze lekker in de waan…

Wat een pittig vrouwtje zeg, zij heeft er ècht verstand van!