Onlangs heeft mijn man al mijn verhalen in een omnibus gebundeld ‘De andere kant van het water’ https://bit.ly/3RHSOdw De man van m’n Nederlandse vriendin vraagt meteen: ‘Sta ik er ook weer in?’ ‘Natuurlijk’, zeg ik, ‘jij staat nog steeds op het dak, heel verlegen te wezen’, in de blog: “Kom van dat dak af”.
Ongeveer zeven en een half jaar geleden leerde ik een Nederlandse vrouw kennen. Ik was niet op zoek, maar ze kwam toevallig, via via, mijn leven binnen wandelen met haar vrolijke snoetje en mega grote Schnautzer die naar de naam Pepper luisterde. Ik dacht nog: hond, waar ga jij met dat meisje heen?
Het klikte enorm, en we gingen vrijwel meteen een heel weekend naar Wellington. Ik kan me er niet veel van herinneren, maar wel dat het reuze gezellig was en dat we meteen toen we ‘s ochtends wakker werden allebei met onze mannen lagen te appen. Ik heb geen flauw idee hoe we de financiën toen geregeld hebben. Hadden wij misschien een cash potje? We spreken af dat we snel nog eens met elkaar op pad gaan.
Gezelligheid kent geen tijd, want zeven jaar later hebben we het nog steeds even leuk met elkaar, maar zijn we al weer eens weg geweest? Nee dus. Omdat we beiden vinden dat daar verandering in moet komen, prikken we in mei dit jaar al een datum voor een lang weekend in september. We gaan drie dagen naar Taupo, een gezellige stad aan een mooi (krater)meer. Er zijn leuke winkels en je kunt er prachtig wandelen en lekker eten. Wat wil je nog meer?
Voor we gaan, installeren we allebei de Splitter app op onze telefoon om te kosten gelijkelijk te verdelen. Ik eigenlijk meer voor de show dan om het daadwerkelijk te gaan gebruiken. Ik onthoud alles wel, dacht ik. Normaal gesproken heb ik het geheugen van een ijzeren pot, maar laat ik het deksel maar even lichten: m’n geheugen was net als ik, even op vakantie.
We zitten zoals gewoonlijk lekker te kwekken tijdens de twee en half uur durende auto rit. Wij raken nooit uitgepraat. ‘Weet je’, zeg ik opeens tegen m’n vriendin, ‘dat we zeven jaar geleden nog heel jong waren? Nu zijn we vrouwen van middelbare leeftijd. Als we weer zo lang wachten met ons volgende uitje zijn we bejaard!’ We lachen er hartelijk om, we voelen ons nog piepjong.
M’n vriendin schiet de kosten voor de accommodatie voor. Zij rijdt; en betaalt dus ook de benzinekosten en dat is tegenwoordig behoorlijk aan de prijs! Als we aan de bubbels zitten om het weekend feestelijk in te luiden zeg ik triomfantelijk: ‘We staan alweer bijna quitte hè?’. Ik heb inmiddels de drank en de pedicure behandelingen betaald. Niet helemaal. M’n vriendin heeft bovenop de boeking voor twee nachten ook nog service-, administratie en schoonmaakkosten moeten betalen … en ik maar denken, zo goedkoop heb ik nog nooit ergens overnacht!
Daarna trekken we afwisselend onze creditcard in diverse eetgelegenheden. In mijn gedachten heb ik betaald voor ons etentje bij de Thai, maar bij nader (creditcard) inzien was dat toch echt niet zo. Mijn geheugen laat me meestal niet in de steek. Nu zou je denken, ze heeft er natuurlijk een potje van gemaakt, te diep in het glaasje gekeken, maar aan de alcohol lag het niet. We dronken allebei een ananas mocktail.
Natuurlijk hoeft het niet allemaal op een weegschaal, maar ik vind het toch vervelend dat ik me heb vergist en wil natuurlijk nog een duit in de pot doen. We gaan daarom gezellig uit lunchen, bij Hygge, een schattig restaurantje in Clifton aan zee. Op mijn kosten natuurlijk.
We kletsen na over hoe gezellig het was en dat we de volgende keer het financiële aspect in een nieuw jasje gaan steken. We hebben inmiddels allebei een internationale betaalkaart (Wise). We storten op één van beide kaarten een gelijk bedrag en daar betalen we alles uit.
We maken er een ouderwets potje van, maar we gaan wel met onze tijd mee. Het wordt heel hip en digitaal, voor de hopelijk dan nog geen bejaarde dames!
Léontine de Wit 