De vriendin van mijn man

Mijn man en ik zijn al meer dan vijfentwintig jaar getrouwd. Natuurlijk hebben we zo onze ups en downs, maar over het algemeen zit het helemaal prima tussen ons. Hij is nog steeds de leukste man die ik ken. Ik bewonder hem in vele opzichten. Ik kan altijd op hem rekenen, hij is een harde werker. Hij houdt heel veel van me, maar ook van zijn vriendin.

Read more: De vriendin van mijn man

We zijn het veelal met elkaar eens en hebben bijna nooit ruzie. We accepteren de meest vreemde dingen van elkaar. We hebben het reuze gezellig met elkaar, maar sinds kort houdt hij er dus een vriendin op na. Ze is van Italiaanse afkomst en heeft vele noten op haar zang.

Ze is prachtig, dat moet gezegd worden. Hij staat extra vroeg op om de eerste momenten van de dag met haar door te brengen, als ik nog lig te slapen. Ik hoef gelukkig niet naar al die bewonderende blikken te kijken. Oh, ze is zo fris en fruitig, en dat op de vroege ochtend.

Ook al zegt mijn man dat hij mij heel mooi en aantrekkelijk vindt, heb ik het idee dat ik op dat gebied niet met haar kan wedijveren. Ze is mooier en jonger dan ik. Ze is in top conditie; alles glanst aan haar en ze heeft prachtige rondingen. 

In eerste instantie was ik er niet zo blij mee. Van mij had het niet gehoeven. Ze is namelijk best duur in onderhoud; ze wordt volgestopt met de meest verfijnde lekkernijen en ze blijft maar om accesoires vragen. De ring die hij laatst voor haar heeft gekocht is verdorie nog groter dan mijn trouwring!

Hij heeft zich zelfs bij een groep met gelijkgestemden aan gesloten. Zij houden er allemaal een soortgelijke vriendin op na. Prestaties worden minutieus bijgehouden in een speciaal boekje en worden vergeleken met de diverse groepsleden. Een enorm pluspunt waar schijnbaar iedereen in de groep het over eens is, dat als een Italiaanse schone eenmaal heet is, ze niet gauw afkoelt.

Omdat zij mijn man zo gelukkig maakt laat ik het maar zoals het is. Vaak zit hij met z’n snufferd in “het ultieme handboek” dat uit wijdt over hoe je je vriendin op en top moet behandelen. Welke accessoires passen het best bij haar en welke lekkere smaken brengen het beste in haar naar boven. Ik laat hem maar, want ik ben uiteindelijk met hem getrouwd en zij is maar de vriendin.

Ze is nu eenmaal in ons leven gekomen en ik heb het geaccepteerd. Ook al spendeert hij behoorlijk wat tijd met haar, ik weet zeker dat ik zijn eerste keuze ben en zal blijven. Hoe geweldig ze ook is.

Als ik hem zou vragen om te kiezen, zou hij haar opgeven, maar dat is waar de kracht van onze relatie ligt. Ik moedig hem aan tijd te besteden aan zijn vriendin. Ik zie dat hij plezier beleeft aan haar. De relatie ontspant hem. Hij vergeet even hoe razend druk hij het heeft met z’n werk en alle verantwoordelijkheden die op zijn schouders rusten.

Hier is een foto van haar. Ze heet La Pavoni en maakt heerlijke koffie.

Gisborne

Toen wij in januari op het Zuider eiland van die mooie tochten liepen, spraken manlief en ik met elkaar af dat we eens in de vier tot zes weken een weekendje weg zouden gaan. Een mooie wandeling moest op het programma staan. Het liefst om en nabij een gezellig plaatsje, waar we ’s avonds gezellig uit eten kunnen.

West Coast Scenery

From snowy mountain ranges, to glaciers, beautiful lakes, and lupine fields, the scenery was just stunning.

Not a fan of swing bridges … very scary.

New Zealand birds

I recently visited the South Island where I encountered some native New Zealand birds. This is a selection of them. The first one (and old one) with the blue feathers is the Pukeko, photographed on the North Island. I put that one in because it looks very similar to the Takahē, featured next to it, but only lives on the South Island. The third one is a Tui, the National bird of New Zealand. I love their features. The pedantic looking one on the left, underneath the Pukeko is a young tui, you can see the early development of the beautiful coloured feathers and also the attitude!

The brown one with the red eye is a Weka, some people mistake them for the other flightless bird in New Zealand the Kiwi. The parrot like bird is the Kaka, I never met one in the wild, so it was a spectacular experience. The green one is the bellbird, they mimic the sound of Tuis.

The cute grey one on the left is the South Island Robin and the right bottom one with the big mouth is also a young tui that was very vocal.

Trots

Vanochtend zag ik op Instagram een filmpje voorbij komen van een jongetje van een jaar of zes met een roze jurkje met kruisbandjes op de rug. Hij had besloten dit de volgende dag naar school aan te doen. Sommige mensen zullen misschien denken, wat raar, maar ik zag een dolgelukkig kind dat zich voor de spiegel bekeek. Blij met wat hij aan had en voornamelijk zichzelf. Hij draait een rondje op een been, een pirouette. Het rokje waaiert prachtig uit. Het was zo’n soort jurkje dat een meisje aan doet, naar ballet.

Samenzweringstheorieën: het zit in je bloed, of niet …

Er is veel veranderd in de wereld sinds Covid. Niemand heeft om dit virus gevraagd. Of wel, als je in samenzweringstheorieën gelooft … dan heeft “de overheid” dit virus verzonnen om ons onderdanig te maken. “Alles wat de overheid zegt, voorschrijft, ofwel ontkent daar moet je je vraagtekens bij zetten, dat is altijd verdacht”. Mensen geloven echt de raarste dingen.

My painterly pictures

Surprise! The cat’s out of the bag

A while ago I got into a heated conversation with a Dutch lady living in New Zealand. She asked me to sign a petition against the government’s plan for mandating the vaccine.

My choice, my body!

“Social harmony is at stake, it’s discrimination. Our freedoms are being taken away, it’s like Nazi Germany living in this tyrannical country. This mandate is going to divide New Zealand.” You probably heard the shouting.

I beg to differ. 

Pittig vrouwtje

Ik heb absoluut geen verstand van auto’s laat staan het elektrische circuit erin. Ik weet net hoe ik de klep om de tank te vullen open moet maken. Olie kan ik ook nog wel bij vullen, maar daarmee houdt de kennis op. Ik heb daar iemand voor; de monteur bij Motordrome, mijn vaste garage.

Ik ben gewoon geen auto fan, zolang dat ding mij van A naar B brengt, ben ik tevreden. Wel moet ik toegeven dat de Mazda die ik nu heb, heel soepel rijdt. Er bestaat wel degelijk verschil heb ik gemerkt. Het ene koekblik is het andere niet.

Maar hoe fijn ‘ie ook rijdt, een ongeluk zit in een klein hoekje. In dit geval een grote. De hoek van een zogenaamde utility van, oftewel Ute in het “Nieuw Zeelands”. Ik reed er tegenaan, tegen de uitstekende punt van de laadbak.

Ter mijn verdediging, de Ute was erg groot, stak ver uit de parkeerplaats en ik moest wijken voor een tegenligger. Net iets te ver dus. Mijn inschattingsvermogen liet mij zoals gebruikelijk even in de steek.

Bats! Eerst vloog de spiegel eraf en vervolgens boorde de hoek van de Ute zich zeer zelfverzekerd in de deur en ratste een diepe gleuf in zowel de bijrijders- als de achter deur. Oeps. Gelukkig bleef zoonlief die naast mij in de bijrijders stoel zat ongehavend. Hij is nog veel te jong om het hoekje om te gaan!

Zoonlief stapt uit om eerst onze eigen schade te inspecteren en loopt daarna richting Ute. Bibberend rijd ik de hoek om, want ik sta midden op straat.

We rijden meteen door naar “mijn” uitdeuk bedrijf, je kunt het maar gehad hebben. Helaas is de eigenaar, waar ik erg goed mee op kan schieten, in geen velden of wegen te bekennen. Hij heeft iemand ingehuurd om zijn zaken te behartigen. Ik kom erachter dat ik niet de enige ben met een beschadigde auto. Het duurt maanden voor ze een reparatie in kunnen plannen.

Ik kies voor een andere garage die het sneller doet en aangesloten is bij onze verzekeringsmaatschappij. Helaas, mijn vriend van Motordrome valt daar niet onder. Na enige weken krijg ik m’n Mazda weer terug. Een blinkend nieuwe zijkant, inclusief een prachtige nieuwe spiegel voor het bedrag van ons eigen risico. Onze auto is natuurlijk all risk verzekerd, mijn man kent mij(n capriolen).

In één van de eerste weken na de reparatie kom ik erachter dat er iets mis is met de elektrische autosleutel. Hoe hard ik ook op het knopje van dat ding druk, de deuren gaan niet op slot. De elektricien van de garage gaat er naar kijken. Volgens hun zeggen zou hij wijd en zijd bekend staan als de beste.

Na een ochtendje is het weer geregeld. Er was iets mis met de bedrading in de deuren. Gelukkig, alles is nu in orde. In het weekend erna besluiten manlief en ik naar de galerij te rijden waar m’n foto’s hangen. Daarna willen we nog een wandeling in de buurt te gaan maken. Eenmaal op de highway stelt m’n man de automatische spiegel even af. Floep, daar valt ineens alle elektriciteit uit. Geen radio, geen airco, niets. Gelukkig rijdt de auto nog wel.

Na een gezellig gesprekje en even rond gekeken te hebben, wil manlief de auto starten. Wij hebben een automaat. De versnellingsbak staat in de P van Parkeren, maar de elektriciteit daar is ook uitgevallen. De pook blijft halsstarrig steken. Op de één of andere manier weet mijn man deze hele technische elektrische toestand te omzeilen. Hij maakt een klein klepje open in de versnellingsbak en drukt met de punt van de autosleutel een knopje naar beneden. En wat denk je? De pook werkt ineens en de auto start! Ik ben zwaar onder de indruk. Totdat dit mankement wordt verholpen moet wèl elke keer dat knopje even ingedrukt worden. Kom er maar op!

De auto moet toevalligerwijs voor een kleine beurt naar mijn eigen Motordrome, de dag erop. Daarna moet hij weer naar de andere garage om het elektrische euvel te repareren. Ik vertel over mijn aanrijding en het elektrische verhaal en dat we de auto toch hebben weten te starten.

Omdat ik alleen in de auto ben aangekomen en het allemaal zo enthousiast weet te vertellen, nemen ze aan dat ik het zelf allemaal uitgedokterd heb. Ze staan er versteld van en prijzen mij de hemel in. Ze zijn inmiddels zo onder de indruk dat ik helemaal geen zin meer heb om m’n man de eer te geven. Ik laat ze lekker in de waan…

Wat een pittig vrouwtje zeg, zij heeft er ècht verstand van!

Festiviteiten

Sinds onze bloedjes van kinderen het ouderlijk huis hebben verlaten om te gaan studeren, is het wat stilletjes in huize Rutten. Onze vrienden, die we in de loop der tijd hebben gemaakt, zitten allemaal in hetzelfde schuitje, dus trekken we er in volle vaart op uit. Een nieuwe “festiviteiten fase” met vrienden is officieel aan gebroken.